پرسشهایی از خدا
خدای من !
زمانی که عاشق هستیم چه بر ما چیره می شود؟
در ژرفای وجودمان چه می گذرد؟
چه چیز در ما می شکند؟
چرا بدل به کودکی می شویم وقتی عاشقیم؟
چگونه است که قطرهای آب اقیانوسی می شود !
درختان نخل بلندتر می شوند
آب دریا شیرین می شود
و خورشید الماسی درخشان بر گردن بندی جلوه میکند
زمانی که عاشق هستیم؟
خدای من !
وقتی عشق نا گهان بر ما فرود می آید
چیست این که از وجودمان رخت بر می بندد؟
چیست این که در ما به دنیا می آید؟
چرا مانند کودک دبستانی
ساده و بی گناه می شویم؟
چرا زمانی که دلداده می خندد
آسمان باران یاس بر سر و رویمان میریزد
و زمانی که او می گرید بر روی زانوانمان
جهان بدل به پرنده ای ماتم زده می گردد؟
خدای من !
چه بر سر عقل می آید؟
چه بر ما می رود؟
چگونه یک لحظه آرزو به سالیان بدل می شود
و ناگهان عشق یقین می شود؟
چگونه از میان آتش می گذریم
و شعله اش را می ستائیم؟
خدای من ........
گئورگ
بگذار در آینده نیز
گلایه نکنم
که سیاه ، سیاه است.
من کبوتری ندارم
که صبح ها پروازش دهم.
بگذار پرستو ها
کبوتران من باشند .
برگی زرد
بر دستم افتاد
اما نمی توانستم
کمکش کنم .
تاریک شده بود.
برای تازه شدن
باید از خانه بیرون می زدم.
مادرم گفت مواظب باش ،
بیرون سگ کشی است!!!!
گئورگ تومانیان
قیصر امین پور
سراپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییــــــز نسپرده ایم
چو گلدان خالی لب پنجره پر از خاطــــــرات ترک خورده ایم
اگر خون دل بود ما خورده ایم اگر داغ دل بـــــــــود ما دیده ایم
اگر دل دلیل است آورده ایم اگر داغ شـــرط اسـت ما برده ایم
گواهی بخواهی تو اینک گواه از ین زخمهایی که نشـمرده ایم
دلی سربلندوسری سر به زیر ازین دست عمری به سربرده ایم
قیصر امینپور متولد دوم اردیبهشت ۱۳۳۸ دزفول است .وی تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در گتوند و دزفول به پایان برد سپس به تهران آمد و دکترای خود را در رشته زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۶اخذ کرد.
یادش گرامی
کوچ
دروازه ام را رنگ سیاه خواهم زد ،
پرده های تاریک آویزان خواهم کرد ،
تمام قفل ها را خواهم بست ،
رو به روی میز خواهم نشست
و انتظار هیچ کس را نخواهم کشید !
چشم هایم راخواهم بست
و کوچ خواهم کرد
به سمتی که از آن باز گشتی نیست !
فروغ
روانی
و هنگامی که خورشید خاموش شد
او لیوان را پر کرد
آن را به سلامتی خورشید سر کشید
و در تنهایی گریست.
و هنگامی که زمستان
چنگالهای سپیدش را
در گلوی شهر فرو کرد
او لیوان را پر کرد
آن را به سلامتی خورشید سر کشید
و در تنهایی گریست.
و سرانجام
هنگامی که تقویم ، با فریاد
طلوع خورشید را نوید داد
او مردم را صدا کرد
خانه به خانه ،
کوچه به کوچه ،
و کوی به کوی....،
اما کسی در شهر نمانده بود
کسی در کوچه ها قدم نمی زد و خانه ها بی رحمانه متروک بودند.
سپیده دمان
او سرافکنده
در میان معجزه و خوش بختی ایستاد
لیوان را خرد کرد
و در تنهایی گریست.
چراغ را خاموش کن
چراغ را خاموش کن ...
این حباب
که دیری است
چون اشک زنی معصوم
از سقف خاکستری آویخته است ،
فقط مصیبت هایم را تزیین می کند .
چراغ را خاموش کن ،
بگذار تاریکی چون خون شب
در رگهای ظریف چشمانم جریان یابد،
و من با اشتیاق
پنجره های چشمان بی خوابم را
در برابر تو ببندم
و با امواج نرم خاطره
به اعماق نفوذ ناپذیر روحت فرو روم .
چراغ را خاموش کن ،
چراغ را خاموش کن ...
خانم سارگیسیان ۲۰۰۲