خاک و خون
تو نیز عشقی
از خونی و از خاکی
همچون دیگران.
گام بر می داری
همچون کسی که دل بر نمی کَند
از در خانه.
می نگَری همچون کسی که انتظار می کشد
و نمی بیند.
تو زمینی هستی
که درد می کشد و دَم بر نمی آورد.
خروش ها و خستگی ها داری،
حرف ها داری - گام بر می داری
به انتظار . عشق
خون توست - نه چیز دیگر.
پاوزه -۲۴ ژوئن ۱۹۴۶
در قلمرو دل
آنچه به راستی از زندگی تمنا داری
درین جهان سراغ نتوانی کرد
تمامی آن که مشتاقی و آرزومند
نهفته به درون تست
و دیگر هیچ کجا یافت می نشود
در اعماق دل خویش جستجو کن
و چون با تو راز گوید
روشنی پیام را در پندارهای باطل مپیچ
او یگانه پیامبر تست
پیغام را دریاب
که دل،تنها راه هموار است
به جانب عشق و شادمانی و سرشاری.
دل را وسعتی ست به پهنه گیتی
و جایگاه عشق است
تا که در او جای گیرد و لبریزش کند
و این معنای مطلق زندگی است.
حقیقتی در همسایگی
بسیاری چنین اند
مسافری بی قرار ، از شاخه ای به شاخه ای دیگر
همواره به جستجوی بخت.
اما به هر مخاطره ای ، باز خویشتن را می یابند
بیشتر سرگشته و کمتر بخت یار.
تا آن روز که ، دریابند چیزی را که می جسته اند
پیوسته با درون خویش نهان داشته اند
و آن چه شادمانشان می کند
تقسیمِ نانِ جان است به سفره ی دوستی
وبا آن که بیشتر از همه دوستش دارند
او را که عاشـقند.
.:: سوزان پولیس شوتز ::.
صفر
نه از تو خواهم گفت
و نه از خودم،
ما دو صفر هستیم در پیوند با عشق
دو خط شتاب زده مدادی در حاشیه آن
اما با تو از چیزی،
بزرگتر و زلال تر از هردومان
سخن خواهم گفت:
از پروانه زیبایی که
بر شانه مان درخشید و ما به تلنگریش پراندیم.
از ماهی سرخی که
از ژرفای دریا برآمد و ما نابودش کردیم.
از ستاره ای آبی
که نورش را بر ما تاباند و ما خاموشش کردیم.
این نه ربطی به تو دارد ... نه به من
که دو صفر هستیم در پیوند با دایره عشق
و دو خط شتاب زده مدادی در حاشیه آن
همه چیز به این ماهی سرخ بسته است...
که دریا آن را در میان دستانمان جای داد
و ما در میان انگشتان له اش کردیم .
؛؛ نزارقباّنی ؛؛
روز تولدم
پسرم میدانی، میدانی
از کجا آمده ای ؟
از دریاچه ای
با قوهای سپید .
تو از جاهای بسیاری آمدی ،
از آب و از خاک،
از آتش و از برف،
از دور دستها به راه افتادی
به سوی هردومان
از عشقی سهمگین
آری تو این گونه به دنیا آمدی...
امروز روز تولد من هستش
فکر کنم که ۲۶ سالم باشه ....
میخوام از پدر و مادرم به خاطر زحمتهایی که برای من تو این مدت کشیدند تشکر کنم
دوستتون دارم
نامهء بدرود
بدرود ، اما تو خواهی بود
با من ، تو خواهی گشت
درون قطره ئی خون در میان رگهای من
و یا بیرون ، با بوسه ئی که صورتم را می سوزاند
یا با کمربندی آتشین به دور کمرم .
شیرین من ، بپذیر
عشق بزرگی را که از زندگی من بیرون آمد
و در تو سرزمینی نیافت
و در جزایر نان و عسل
راه گم کرد .
من تو را
پس از توفان ،
پس از هوای باران شسته
و درآبها یافتم ،
پاهای زیبای تو چون ماهیان می درخشید.
محبوبم ، من راهی نبرد هستم.
زمین را می خراشم تا غاری برای تو بسازم
و آنجا ناخدای تو
با گلهایی در بستر در انتظار تو خواهد نشست.
دیگر نیندیش ، شیرین من ،
بر تلخی هایی که میان ما گذشت
چون آذرخشی سوزنده
و خاکسترش را جا گذاشت
من در این ساعت به انتظار توام ،
در همه ساعت ها به انتظار توام .
خنده تو
نان را از من بگیر،اگر می خواهی،
هوا را از من بگیر،اما
خنده ات را نه.
گل سرخی را از من مگیر
سوسنی را که می کاری،
ابی را که به ناگاه
در شادی تو سرریز می کند،
موجی ناگهانی از نقره را
که در تو می زاید.
از پس نبردی سخت باز می گردم
با چشمانی خسته
که دنیا را دیده است
بی هیچ دگرگونی،
اما خنده ات که رها می شود
و پروازکنان در آسمان مرا می جوید
تمامی درهای زندگی را
به رویم می گشاید.
عشق من،خنده تو
در تاریکترین لحظه ها می شکفد
و اگر دیدی،به ناگاه
خون من بر سنگفرش خیابان جاری ست،
بخند،زیرا خنده تو
برای دستان من
شمشیری است آخته.
خنده تو،در پائیز
در کنارهً دریا
موج کف الودهاش را
باید بر فراز،
و در بهاران، عشق من،
خنده ات را می خواهم
چون گلی که در انتظارش بودم
بخند بر شب
بر روز،بر ماه،
بخند بر پیچاپیچٍ خیابانهای جزیره،
بر این پسربچه
که دوستت دارد،
اما آنگاه که چشم می گشایم و می بندم ،
آنگاه که پاهایم می روند و باز می گردند،
نان را ،هوا را ،
روشنی را ،بهار را،
از من بگیر
اما خنده ات را هرگز
تا چشم از دنیانبندم.
پابلو نرودا